Ovog 8. februara, dva dana pred svoj 88. rođendan, napusio nas je Miroslav Ćiro Blažević, poznati fudbalski trener.
Nema ni 3 meseca kako nas je napustio i Siniša Mihajlović, a životi ove dvojice velikana ukrstitili su se na početku Mihine karijere koji je na veliku jugoslovensku fudbalsku scenu stupio u dresu Vojvodine, a malo je nedostajalo da to učini u dresu zagrebačkog Dinama.
Jedna odluka tadašnjeg trenera Modrih, Miroslava Ćire Blaževića uticala je na tok karijere mladog Mihe koji je umesto na “Maksimiru” završio u novosadskoj Vojvodini sa kojom je 1989. godine osvojio i tutulu prvaka Jugoslavije.
Nakon velikog uspeha sa Novosađanima Mihajlović je prešao u redove Crvene zvezde, čiji je bio važan šraf u pohodu na titulu Kupa evroskih šampiona i svetskog klupskog prvenstva. Međutim, da je Blažević to drugačije odlučio navijači crveno-belih se danas verovatno ne bi prisećali fantastičnog gola Bajernu iz Minhena iz legendarnog polufinala Kupa šampiona odigranog na beogradskoj “Marakani” 1991. godine.
Sudbina je tada umešala prste i obukla Sinišu najpre u crveno-bele boje Vojvodine koje je nosio od 1998. do 1990. godine, a zatim i u one Crvene zvezde u kojoj je Miha postao velikan srpskog fudbala. Međutim, pre nego što je došao na “Karađorđe” Mihajlović je bio na pragu “Maksimira” i malo je nedostajalo da postane igrač Modrih.
Kako je tri decenije kasnije objavio hrvatski “Globus”, Mihajlovića su hrvatskom velikanu preporučile legende tamošnjeg fudbala, Robert Prosinečki i Zvonimir Boban, sa kojima je Mihajlović igrao u mlađim selekcijama, pa i za omladince Hrvatske dok je još bila deo stare Jugoslavije.
– Igrao je fantastično, bio je apsolutno najbolji igrač u konkurenciji četiri nemačke, četiri italijanske, turske i naše ekipe. U klub sam predao izveštaj o kakvom igraču je reč, dalje je sve bilo u rukama Ćire Blaževića- prisećao se kasnije Kobešćak koji je navijao da se Dinamo dočepa Mihajlovića pre Rijeke, Osijeka i Dinama iz Vinkovaca, koji su ozbiljno zagrili za igrača Borova.
U prvi mah Ćiro Blažević je dao svoj blagoslov i Miha se 1987. godine preselio u Zagreb, gde je već njegov mlađi brat Dražen bio pitomac u školi za milicionere u Dubravi.
Transfer je Dinamo trebao da košta svega 10.000 nemačkih maraka, a Siniša je u to vreme u Borovu zarađivao 500 švajcarskih franaka i sigurno je da ni plata ne bi bila prepreka njegovom dolasku.
Činilo se da je svar rešena. Mihajlović je čak otputovao sa zagrebačkim klubom na turnir na Sardiniji, igrao u pobedi prvog tima od 4:2 nad Toresom iz Sasarija. To mu je, ispostaviće se, bila prva i poslednja utakmica u dresu Modrih, a kao razlog što nije postao deo hrvatskog velikana bila je, navodno, njegova frizura koja je zasmetala treneru Blaževiću.
Ova informacija nije dobila nikada potvrdu od strane hrvarskog trenera, ali je Siniša Mihajlović jednom prilikom izjavio: “Mislio sam da je važno kakav sam igrač, a ne kakvu frizuru imam“.
Zvanična verzija je pak, da je trener Dinama na Sinišinoj poziciji već imao nekoliko igrača i da je smatrao da bi bilo previše dodavati još jednog sa sličnim karakteristikama.
U veznom redu je tu bio Marko Mlinarić, koji je te 1987. godine zvanično proglašen za najboljeg fudbalera Prve lige Jugoslavije, a tog leta su na “Maksimir” stigli i ofanzivniji Haris Škoro, odnosno Stjepan Deverić koji se tada vratio iz redova spitskog Hajduka.
– Već smo zakaparili Radmila Mihajlovića iz Željezničara za iduću sezonu. Siniša? Sine moj, dva Mihajlovića su previše za Dinamo – rekao je jednom prilikom Blažević legendarnom hrvatskom novinaru Tomislavu Židaku.
Izvor: sportal.blic.rs
